Kalbe dokunan hayatlar, hüzünlü ama insanın bam teline dokunan öyküler...Bilerek ya da idrakten yoksun bir şekilde uçuruma sürülen atları dizginlemek mümkün mü? Bir aynanın ön ve arka yüzü gibi insanın da aydınlık ve karanlık yüzünün olduğu ve çoğu zaman o karanlığın aydınlık tarafını da yuttuğunu üstelik her şeyin kalpteki ufacık bir kara noktanın büyümesiyle başladığını haykıran gönül kuşlarını kimler duyacak? İnsanın yüreğine o zehirli damlalardan bir kere sızmayagörsün; kalp artık iflah olmaz, dil onulmaz. Gözleri yollarda asılı kalan biçare kelebek, belâ yağmuruna kanat çırpar rıza göstererek! Yaşamak denen nesneyi öğrenemez çoğu insan. Bu yüzden aynana dikkatli bak, aklının karanlık köşelerine sakladığın ürpertili sırrı hisset. Ağzı açık, karanlık bir kuyuya düşen ruhun günahlârının izdüşümü yansır o aynaya. Yüzünde taşıdığın kendi ölünü gör. Ölüm sebepsiz gelmez asla, kul sebebi idrak etmez oysa. Tıkır tıkır işler kaderin zembereği, onu suçlama. Yuvarlak göründüğüne aldanma dünyanın; bir düzlem o, düz bir ayna. İçindeki hayal perdelerinin rengarenk cazibesine de o düzlüğü inkâra kalkışan o bütün şekilli nesnelerin girdabına da kapılma. Düzdür dünya, dümdüz bir ova. Yarası derin olana duvarları geniş tutulmuş bir kara zindan. Sonunda aynı gerçeğe uyanılacak bir rüya. Uyanış...Hayır kendiliğinden olmayacak, hiçbir şey kendiliğinden olmaz. Uyanış, güzel bir yağmurla! Yağmurun elleri dokununca toprağa; toprak kucaklar ölümü usulca. Rahmetin ezeli kokusu yayılır dünyaya duyumsa. Sonrası dervişâne bir teslimiyet. Yağmur senin aleyhine değil sığınılacak rahmet. Bütün aynaları parçalayacak o uğultuya kararmış kalplerin koparacağı vavelyaya inat seher bülbülünü dinler gibi kulak ver imanla. Aynanın içindeki onca kalabalığa rağmen biz de yalnızlıktan payımızı aldık. Umduklarımız ve bulduklarımız hiçbir zaman karşılaşmadı. Dünya çok güzel süslenmiş ama yedikçe acıkılan bir pastaydı.Doymadık.Bazen kaçmak istedik etlerimizi azar azar koparan zamandan. Bazen de onun,avuçlayabileceğimiz bir sahici kuş olduğuna vehmettik. Halbuki o ezelden kanatlanmış, aynada suret bulan türlü türlü makamla hep aynı gerçeği şakıyan zamansız bir mezar kuşuydu. Geçmişin kafesinde debelenip duran biz mi o kuşu avlayacaktık? ZeKa

Atları Uçuruma SürmekEmin Gürdamur · Hece Yayınları · 2017206 okunma

·

52 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.