"...'mesele kötü insan olmak değil, ama ışığı yitiriyor insan.' Evet, ışığı, sabahları, kendini bağışlayan kişinin o kutsal masumluğunu yitirdik biz." İç kargaşadan ve varoluş krizinden muzdarip bir adamın felsefi ve psikolojik özeleştirisi, söz konusu adam, bir Amsterdam barında vakit geçirirken hareketli, biraz rahatsız edici bir benlik hikayesi anlatmaya başlayan Parisli bir avukat Jean Baptiste Clemance, Albert Camus’nün kısa romanının anlatıcısıdır. Kitap Amsterdam’da bir barda içki içerken bir yabancıya hayatını anlattığı monologdan oluşuyor. Ardından, birkaç akşam boyunca, anlatıcı düşüncelerine kesintisiz devam ediyor; evet, muhatabı tek kelime etmediği için tamamen kesintisiz. Bir itiraf anlamına gelen Clamence, meslektaşları tarafından çok saygı duyulan zengin bir Parisli savunma avukatı olarak başarısını anlatıyor; krizi ve lütuftan nihai düşüşü. Anlatıcı, bir zamanlar iyi, kendinden memnun bir hayat yaşadığını ve kendine örnek bir vatandaş olduğuna inandığını iddia ediyor. "...çoğu zaman kendimize benzeyen ve zayıf yanımızı paylaşan kimselere açarız içimizi. Demek ki kendimizi düzeltmeyi ya da iyileştirmeyi istemeyiz: Önce kusurlu diye hüküm giymemiz gerekir. Yalnızca acınmayı ve yolumuzda cesaretlendirilmeyi dileriz. Kısacası, biz hem suçlu olmaktan çıkmayı, hem de kendimizi arıtmak için çaba göstermemeyi isteriz. Yeterli hayasızlık da yoktur, yeterli erdem de yoktur." Kışkırtıcı, tüyler ürpertici, harika bir anlatım ve bazı akılda kalıcı satırlarla derinden düşündüğüm tek sorun, kitabın çok kısa olmasıydı... Varoluşsal düşüşün ikinci bir şahıs anlatısı yoluyla felsefi keşfini işleyen harika bir kitaptı. Okumanızı tavsiye ederim.

DüşüşAlbert Camus · Can Yayınları · 201915,1bin okunma

·

83 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Melissa