İnsan zamanla unutuyor her şeyi. Öyle unutuyor ki yaptığı hatalar neredeyse zafer gibi geliyor. Gitmekten korkuyor ama cehennem ile yüzleşiyor. Bir yerden sonra duyguları siliniyor sonra. Umursamazlık bambaşka bir boyut oluyor. İnsan kendini bile önemsemez ise, bu hayatta ne amacı kalır? Garip olan yaşamın kendisi sanırım. Bizi bu yola sürükleyip öldüren yaşam. Ölüm. Ne kadar ağır. Ne demişti Nazım: İnsan öleceğini bile bile nasıl yaşar, ya çıldırır ya öleceğini unutur. Unutmak istemiyorum. Birgün son günüm olacak ve bu hiç şüphesiz kusursuz olucak.