Mutsuz sonlara hikayelerde bile tahammülüm yok. Olmaz sevdim ben bu karakteri. Yaşayacak çok vakti olmalıydı. Yaşamalıydı ya da evlat kokusunu tattıktan sonra huzurla ölmeliydi.
Belki benim için en acısı da bu oldu kaybetme korkusu yaşayan oydu ama kaybeden bendim. Bu hikayede yanan ben oldum. Yangını başlatan oydu oysa kaçacaktım olmadı bu ateşe kendi ellerimle sürükledim kendimi. Zafer nidaları atacaktım, mezarının başında bir avuç toprağa döküyorum gözyaşlarımı. Omzunda ağlayacaktım daha, toprağında avutuyorum kendimi. Çiçek ekmeyi öğretecektin. Çiçekler ekecektik bahçemize. Gözyaşları içinde izliyorum başucunda yeşeren çiçekleri.