“Elveda İstanbul! Elveda Boğaziçi’m. En mutlu bir anda seninle vedalaşmaya geldim. Beni anlayacağını ümit ediyorum. Elveda Yeniköy, Tarabya. Elveda gençliğim. Boğaziçi’nin balıkları elveda... Taşlarını tek tek tanıdığım ‘dünyanın en büyük’ caddesi elveda. Narmanlı Yurdu yine görüşmek üzere. Sansaryan Han/sidik kokularını al/ve başına çal. ‘Tabutlukların’ senin olsun. Kenef! Copunu koluna bacaklarına, falakanı tabanlarına ayaklarının. Zulmün batsın! Duvarlarındaki kan izleri bizim çünkü. Yeniköy’deki iskelenin yoğurtçusunun yoğurdu, seni hiç unutmayacağım, damağımda tadınla. Yaşar Kemal’in buğulu levreklerini, Azra’nın yeni evindeki yeni odamı: Pencereleri gıcır. Gül’ün kedilerini. Galatasaray tutkusunu. Adana’nın istasyonunu. Taşköprü’sünü. Taşları yoldan veya yolları taştan sokaklarını unutursam bana da Abidin demesinler! Yosun tutmuş yaşlı merdivenleri ve yalı taraçalarında güzelim G’lerle. Ostrorog Yalısı ve ‘müşterileri’ni. Sokakta harp var: Kemal Ahmet’i. Neyzen’i. F. Celalettin’i. Boğaziçi’nde koca yalıda, ana, baba, teyze, dayı, enişte, küçüklü büyüklü akraba-taallukat, o bir içim su genç kızlar, Nermin, Pervin, Nesrin, Jülide, Cemile, Celile... Bana ayrılan zamanı çizerken sizlerle olmak. Unutmayacağım. Kız Kulesi sil gözyaşlarını. Üsküdar hoşça kal. Hoşça kal Haydarpaşa Garı. Yeni sürgünlere Anadolu kapısı elveda. Selimiye Kışlası sen de sil gözyaşlarını: Zulmün sonu gelecek merak etme, sen de o günleri(mizi) göreceksin. Beklemeyi bilirsen. Bekletirlerse: Kazmaların saldırısına uğramadan! Analar artık çocuklarının başında bit aramayacaklar seni terk ettikleri zamanların bitiminde. Elveda Caddebostan: Nâzım merhaba. Yoldaşım tek. Zamanların peşinde zamansız. Orhan Kemal merhaba. Bak ne güzel avare ‘Yıllar’ımız da burada beraber. Leyla abla merhaba. Merhaba Celal. Melih. Ben de bir ‘Garip’im: Kel’den bu yana. Orhan. Oktay. Sait merhaba. Ahmet Dino merhaba. Arif nasılsın babam? Geliyorum üç vakte kadar. Açın kapılarınızı. Pencerelerinizi. İstanbul’la vedalaşmam bitsin: Göreceksiniz yine kuracağız o güzelim ailemizi: Kendi gülme nöbetlerinde kaygısız Cenevre günlerinin çocukluğunda dadı sinemalarım merhaba. Babam, ‘silme sağır babam’ benim merhaba. Saffet anam kapına kapandım: Ayaklarının güzelliği terk etmedi beni seksen yıl. Seksen yıl ana dile kolay. Beyaz bembeyaz gecelerimde öksüz ve yetim kaldım sensiz kalmadım ana. Geldim işte yeniden bir erken inen şafak vaktinde, kapına dayandım yeniden ana, sar beni ana sar...’ ’
·
34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.