Yazıcızâdeler
Bir gün Yazıcızade Ahmed Bîcan, ağabeyi Mehmed Bîcan'a şöyle der:
"Ağabey, dünyanın bekası ve rüzgârın vefası yoktur. Bunun için dünyada ebedî kalmak ve ahirete yardımcı olmak üzere bir yadigâr eser bırak. Herkes onu okuyup yararlansın. Âlemlerde zâhir, bâtın, tahkik ve temsil gibi ne kadar hakikat varsa cümlesini oraya yaz."
Yazıcızade Mehmed, kardeşinin tavsiyesini münasip bulur. Ve bir eser telif eder. Kitabın tam adı Megâribü'z-Zamân li-Gurúbi'l-Esyâ fi'l’Ayn ve'l'lyan'dır. Bu güzel kitap, namazın beş vaktine izafeten beş ana bölüme ayrılmıştır. Dolu dolu, kudretli bir eserdir. Dili Arapçadır.
Mehmed Efendi, kardeşinin ricasıyla bu eseri kaleme almıştır lakin bu sefer de o, kardeşinden bir şey ister:
"İşte senin isteğin üzerine bu kitabı yazdım. Bütün varlıkların inceliklerini, şeriat ve hakikatlerini bir araya topladım. Şimdi sana da bir vazife düşüyor, sen de bunu Türkçeye çevir. Bunu tercüme et. Ta ki bizim ilin kavmi, maariften ve envâr-i ilimden fayda görsünler." Söyleyen güzel, söylenen güzel, eser güzel, niyet güzel. Ahmed Bîcan durur mu? Derhal başlar çalışmaya. Megâribü'z-Zamân, Türkçenin semasında yeniden hayat bulmak üzere kanatlanmış bir kuştur artık.
Yazıcızade Ahmed, bu güzel kitabı nesir ile Türkçeye çevirirken Yazıcızade Mehmed de boş durmaz. Yine aynı eseri şiir olarak Türkçe hâline getirir. Ortaya yepyeni ve bambaşka iki eser çıkar. Ağabeyin manzum tercümesi Muhammediye'dir. Evet, çağlar ötesinden hanelerimize muhabbet saçan o güzel kitap Muhammediye, böyle çıkar ortaya. Muhammediye, Megâribü'z-Zamân'ın çevirisi olduğu kadar Vesiletü'n-Necât'ın da halifesidir. Muhteşem bir eserdir.
Peki ya küçük kardeş? Ağabeyi Muhammediye'yi tamam ederken Ahmed Bîcan da sözünü dürüp kitabına temmet çekmiştir. Fakat bu eser, günümüzde anlaşıldığı gibi birebir çeviri değildir. Kitabın başka bir sezgi ile yeniden yazılmasıdır âdeta. Bundan sebep özü aynı, kelamı farklı yepyeni bir âbide daha çıkar ortaya:
Enváru'l- Âşıkîn.
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.