Toplaşın bakalım başıma, diyeceklerim var. Varsa sigarası olan uzatsın bir dal. Bıraktım aslında ama yine de içiyorum, ne yapalım tutunacak dalı kalmayınca insanın buna sarılıyor işte.
Evvel zaman içinde ben kendi içimde, bir başkasına sarhoş oluyorken yani. Hani ruhumu bırakmışım bir yerde de bulamıyormuş gibi işte. Nefes bile almadan sevmenin ne kadar iç yakıcı olduğunu ve bilinç kaybettirdiğini özümseyebileceğim bir vakitlerde; çıkagelen ya da ben mi dadanmıştım hayatına bilemiyorum. Her neyse işte bulduk birbirimizi bir şekilde. Yani ben onu buldum da; ben ve o yani biz değilken, esasında hiç biz olamadık o işin ayrı bok tarafı işte.
Bir sigara uzatana anlatır oldum ben başımdan geçenleri ama artık tadı tuzu yok buraların. Buralardan kastım kentsel dönüşenlerin yakılan köy ocakları işte. Kendi kendime konuşuyormuş hissi verdirtmeyin bana; bir cevap verin yahut cevaplayamayacağım bir soru sorun, ne bileyim. İnsan bir yere kadar yaşıyordur bence. Yok yani ölümden değil kastım. Hani Yaşar ağbinin dediği gibi bir kere geç kaldığımız kişi ve bir daha kimse için acele etmememizi sağlayan ve şu an başkasının yâr'ı olan kişi ölümden beter acıtmıyor mu sizi. Ben mesela bilirim bunun ne demek olduğunu. Anlatırdım ama eve gidip intihar etmem gerekiyor. Varsa bir sigaranızı alırım bu arada.
Kim olduğumun ne önemi var, ben tek siz hepiniz...
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.