Gönderi
Kar Sessizliği.
Tesadüftür ki Tolstoy’un Anna Karenina eserinden sonra bu kitabı okumaya başladım. 1062 sayfalık bir kitaptan sonra Tarık Tufan’ın 120 sayfalık kitabını görünce “aa bu kitabı hemen bitiririm çerez gibi” dedim kendi kendime. İşte her şey ondan sonra oldu.
Hani kar yağınca her yer sessizleşir insan sadece attığı adımların çıkardığı sese odaklanır ve gözü bembeyaz sonsuzlukta hiçbir şeyi görmez ya aynı o yavaşlıkta aktı okuduklarım zihnimde. Kanat çırpmaktan yorulmuş ve kendini rüzgâra bırakmış bir kuş gibi, tane tane... Zira anlatılanlar insanın üzerinde böyle bir tesir bırakıyor. Yaşadığımız hayata ayna tutan şeylerle karşılaştığımızda yaşadığımız o şaşkınlık gibi.
Çünkü bu kitap da o ‘şey’lerden birisi. İnsanın kendi varlığını sorgulatmakla başlıyor. Varoluşumuz gereği, yalnız bir varlık olduğumuzu yüzümüze vuruyor. Modern hayatın içinde yaptığımız her hareketin, insan ilişkilerimizin aslında ne kadar yapmacık olduğunu söylüyor. Belki en acısı, hepimizin kendi içimizde yalnız olmamıza rağmen birbirimizi görmeden geçip gittiğimiz gerçeğini yüzümüze vurması.
İşte bunları düşünürken derin bir sessizliğe gömülüyor insan. Sonra bu sessizlik “pat!” diye dağılıyor ve romanın kahramanı bu sessizlikten kurtulmak için; iş, aile, aşk ve yalnızlık sarmalından bir kuş olup gitmeye çalışıyor.
Keyifli okumalar.
·
26 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.