700 küsür sayfalık bir kitabın sonuna gelince insan boşluğa düşmüyor değil tabi.
Kitabı kapattığımda hissettiğim şey yorgunluktu.
Evet, Şehsuvar Sami ile birlikte o kadar yer gezmiş, o kadar hayal kırıklığı, ümit, kuşku ve heyecan yaşamıştım ki hakikaten onun kadar yorulmuştum.
Kitapta şöyle bir cümle geçiyordu ki bence kitabın özeti niteliğinde "Kader karşısında insan hep acze düşermiş."
İnsan planlar yapar, kararlar alır, hayaller kurar ama her zaman son sözü kader söyler. Aynen kitabımızda olduğu gibi...
Kitap kalemi bir hayli kuvvetli olan, neredeyse herkes tarafından yazar olması beklenir ve istenirken kendini İttihat ve Terakki cemiyeti'nin bir üyesi olarak bulan Şehsuvar Sami'nin yollarının ayrıldığı ama hiç bir zaman unutamadığı sevgilisi Ester'e yazdığı mektuplardan oluşuyor.
Kitabı okurken o dönem hakkında daha fazla bilgi edinmem gerektiğini anladım. Kitapta o dönem bir İttihat ve Terakki cemiyeti üyesinin gözünden anlatıldığı için haliyle çokta objektif bir anlatım değildi.
Karakterin düşünceleri, hisleri, bocalamaları çok güzel aktarılmıştı. Şehsuvar Sami ile birlikte oradan oraya koşmak, heyecan , korku, inanç ve pişmanlıklarını hissetmek güzel bir deneyimdi.
Kitap bir hayli kalın olmasına rağmen gönül rahatlığıyla hiç bir yerinde sıkılmadım diyebilirim. Tabi uzatılmış kısımlar da yok değildi.
Kitapta Ester'in kurduğu bir cümle vardı:
“ Ben siyasetten demokrasiden ya da inkılâptan bahsetmiyorum Şehsuvar, hayatın manasından söz ediyorum. Niye yaşıyoruz? Bir amacımız var mı? Var olma meselesi yani, ruhumuzdaki o kadim sızı.”
Bu söz ve devamında yaşananlar ile bir kez daha kesin kanaat getirdim ki insan ruhundaki o kadim sızıyı dindirmedikçe, yaşama gayesini bulamadıkça ne yaparsa yapsın asla tatmin olmayacak.
Velhasıl kelam ayırabilecek uzunca vaktiniz varsa ara vermeden okunabilecek güzel bir kitap.
