Acı çekmemiş insanlarla konuşamıyorum, sohbet edemiyorum... Mutlu insanlarla fazla bir iletişimim olmuyor, konuşmanın boş lakırdı olarak görüyorum.
İnsan kendine benzeyenimi yakın hisseder, aynı hisleri ve duyguları taşıyanlarımı yakın görür?
Galiba hepsinin toplamı insanlarla olan ilişkinin mecburiyet olarak sınırlamak. Mecburi konuşma, mecburi sohbet, mecburi aynı ortamda olmak... Tercihi bir iletişim kurmak insanlarla günümüz de anlamsız geliyor bana. Bu değil ki kendimizi soyutlayalım insanlardan uzak duralım ve her insan aynıdır. Lâkin varlığı size pozitif birşey katmayan ne varsa uzaklaşmak daha iyi. Sizin insanlara pozitif katacağınız birşeyler varsa yapmak iyi. Her ne yaparsanız yapın kendi kalbinizin ve ruhunuzun rahatlığı için yapın! 'El allem ne der' ne derse desin umursamak gerek ... Ben ne istiyorum, ben ne iyi hissetirir diyorum.
Lafın özü, sizi aşağı çeken şeylerden kurtulmak gerekiyor... Huzur, bazı şeylerle savaşın bitince oluyor. İnsanlarla olan savaş, kendinle olan savaş, işinle olan savaş, ailenle olan , arkadaşınla olan tüm savaşlarını bırak kendine tarafsız bir bölge seç oranın adını huzur koy!
A. Karaçay