Konuşma, paylaşma, dertleşme...
İçimize attıklarımız bizi tüketiyor, içten içe çürütüyor. Bir çözüm, deva olmasa da insan sustukça kaybediyor.
Taşıdığı yük ne olursa olsun arada bir bırakıp düşünmesi gerekiyor insanın, bunu taşımaya değer mi, yanındakilere de bakması gerekiyor, bir ucundan tutacak mı...
Belki de boşa taşıyordu bunca zaman. Belki de taşıyabileceğinden ağırdı.
Ama insan kendini kapattığı kadar yalnızdı.
Sustuğu kadar yorgun.
Kaçtığı kadar uzak.
