Çocuk yetiştirmenin en güç tarafı, çocukların bir gün yuvadan uçup gideceğini bilmek midir? Yoksa kendi kanatlarını kullanmayı hiç öğrenemeyecekler diye mi kaygılarınız en çok?
Onlardan ayrılmak mı üzücüdür yoksa onların kendi ayaklarının üzerinde duracak hale gelememeleri mi? Bağımsız bir yaşam kurduklarında mi seviniriz en çok, yoksa bize duydukları gereksinimin hiç bitmediğini anladığımızda mı?
anonim