Umut yok. Bitti. Tükendi. Şimdi ise elveda ediyor bütün hayal kırıklıklarıyla. Yaşamak gelmiyor içinden ne yaparsa yapsın mutsuz çaresiz hissediyor. Bulamıyor yolunu yalnızlığın içinde kıvranıyor, itiliyor. Masada okunmayı bekleyen bir kitap gibi duruyor. Asla konuşamıyor, görünemiyor ama biliyor içinde yazan değerleri. Sadece okunmak, bilinmek, hissedilmek istiyor. Ama nafile herkes önünden bir kuş misali uçuyor. Kendini unutulmuş çürümeye yüz tutmuş çöp gibi hissediyor. O artık orada ölmeyi çürümeye yeğliyor.
Ceren Yıkılmaz