Bu sözləri eşitmək üçün bir ömür gözləmişəm. Bu yaşda, nəhayət bu sözləri eşitmək çox gecdirmi? Bizim üçün çox gecdirmi? İçimdən bir səs beləcə davam etməyimizi, bir-birimizə yaxşı davranmadığımızı düşünməməyi söyləyir. Belə olsa ağrısız ötüşmək olar. Bəlkə də o, bu gecikmiş etirafdan daha yaxşı olardı? Münasibətlərimizin tamam başqa cür ola biləcəyi barədə titrək, kövrək bir hiss keçir içimdən. Bunu düşünmək adama yalnız peşmanlıq verir. Sonrakı peşmanlıq kimə lazımdır? Bu heç nəyi qaytarmır! İtirdiyimiz şeyləri qaytarmaq mümkün deyil...🍁