“Hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum.”
bana kitabı okutan cümle buydu işte.
bir şeylerden kaçtığım ama hiçbir yere de varamadığım, sürekli çabaladığım ama hiçbir şey elde edemediğim zamanlardı. kendimi kan çanağı olmuş gözlerle kitaplığın önünde buluyordum her seferinde. düşünmemek, kendimden uzaklaşmak için haftada iki üç kitap bitiriyordum.
