"Ailem Orsenna'nın en köklü ailelerindendir" diye başlıyor kitap. Herhalde kıyıda durup dalgaların sakin halini seyreder gibi bir roman okuyacağım diye düşünürken önce kitap birden roman olmaktan çıktı. Bir roman okudum derken dilim inkar ediyor sanki! Sonra o sakin görünen dalgalar meğer gözleri açık ölen bir kentin ta kendisi oldu. Hala kitabin büyüsünden çıkmakta zorlanıyorum. Okurken aklıma 2 şey geldi. Normal ruh ve akıl sağlığına sahip bir insan nasıl böyle bir roman yazabilir ve bu kitap nasıl Türkçe'ye böyle güzel çevrilmiş olabilir? Ilk kez bir kitabı okurken cumleleri dönüp sesli okuma gereği duydum. Bazen bir cümle 10 satırdan ibaretti ve hiç yüksünmeden başa sarıp, bir çocuğun yanında uyanmaması için mırıl mırıl konuştuğumuz ses tonunda tekrar okudum cümleleri. Ve yine ilk kez gercekten bir kentin ruhu olabileceğini hissettim. Sürrealist roman gercekten bu mu demek? Yani gerçeğin üstünde aslında varlığını daha yakin hissettigimiz bir gerçeklik mi var? Çünkü ben daha önce hiç surrealist roman okumadım sayıyorum kendimi... Bu kitaba konusu ne, ne anlatıyor diye bakmak yanlış olur diye düşünüyorum. Sadece açın bir bölümü ve o olağanüstü cümlelere bırakın kendinizi. Bazen Aldo olun karşı kıyıyı merak eden, bazen Marino olun içinde bir devlet barındıran sonunda da ihtiyar Danielo olun tüm düğümleri çözüp, kilitleri açan...ama en çok içinde kaybolacaginiz bir kent düşleyin, içi derken kastettigim sokakları olan siradan bir kent degil ruhu, tutkuları, hayalleri, umutları, insanları olan durgun bir Orsenna! Keyifli okumalar...

Sirte KıyısıJulien Gracq · Yapı Kredi Yayınları · 201264 okunma

·

352 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Öylesine bir okur