En başında, bu damgalar içime korku salardı, yanan tenin dumanı gözlerimi yakardı, acıdan başım dönerdi, vücudumu paramparça, ruhumu perişan ederdi. Dünya tepetaklak görünürdü. Gece sabaha kadar uykuyu getirmediği için önümdeki gün kaynayan caddenin sesinde eriyip giden kötü bir rüya haline dönüşürdü. Ne pahasına olduğunu henüz bilmiyorum ancak alıştım; çamura, bıçağa, yaraya, çelmeye, salyaya alıştım. Ne var ki, hiçbir zaman alışmadığım bir şey var: Bu ülkede siyasetin sadece bu şekilde yapılabileceği fikrine; siyasetin toplumun sorunlarına merhem olabileceğine inananlara buna karşılık olarak damgalanma verdiği düşüncesine; en büyük domuzdan, en küçük salağa kadar profesyonel yalancılar sürüsüne meslek ve gelir sağlayıp ekmek yedirdiği inancına alışmak istemiyorum.
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.