Çocuk öyle mutluymuş ki değmeyin keyfine! Yürümüş, yürümüş ve etrafında ağaçlar giderek seyrelmiş, artık önünde cılız ve kuru çalılarla kaplı, düz bir bozkır uzanıyormuş, bozkırın ortasındaysa ters dönmüş bir çanak gibi yusyuvarlak, çorak bir tepe varmış. Tepeyi tırmanmaya koyulmuş ve yukarı vardığında karşısına ne çıkmış dersiniz? Ne şans, ne ölüm ne de kader... karşısında yalnızca bir çiçek varmış. Ama öyle solgun, öyle bitkinmiş ki, çocuk çiçeğe yaklaşınca kendi yorgunluğunu hatırlamış.
··
50 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.