İçimdeki savaşın tarih öncesi konmuş adı
En eski öfkeler gizlenmiş her yanımda
Öyle ki, Hz Havvadan kalma günahın suçlusu da benmişim
Bir tabur askermişim, annemin rahminden savaş meydanlarına doğmuşum
Kaybettiğim her savaşta,
Aynı isimle, yeniden varolmuşum..
Yaşamak!
Kendine rağmen yaşamak
Top, tüfek, gürültü, kan, ağıt, parçalanma
Yaşamak, başlı başına bir savaş değilse nedir?
Şimdi tüm benliğim
Sonsuz bir susuş, üstelik dillerine kilit vurulmuş
Sol elim
Kalbimi, bıraktığı yerde bulamıyorsa
Ve inanmıyorsam,
Tanrı da gelmekte geciktiyse
Yoksa tabi sıradan insanların mucizeleri
Denizimi ortadan ikiye yarabilir miyim?
İnansam, tüm rağmenlere rağmen
Bir dua sonrasının sesini duymuş gibi olsam yukarılardan
Bıraksam kendimi, tapınsam ne var ne yoksa
İki vahyin arası, tüm savaşlarım biter mi?
Kimsesi yok sokaklarımın,
milattan çok öncesi bilinmezliği her yer
Kimse geçmiyor dilimin ucundan
İsimsiz kalmak kimsesizlik midir?
Çökecek karanlıklarım var, değişmeyen devridaim
Aydan medet ummak da yararsız
Belki bir yıldız kendini gizler mi benim için
Bilemem
Ne var ki böyle saatlerde
Artık pek mümkün değil kimsesi olmak kendimin…