Gönderi
Kar Sessizliğinde Son
Çoğu zaman hüznü hatırlar insan, en çok onda yoğrulur duygular, kalp sıkışır, boğaz düğümlenir, soluk sessizleşir. Çabalar, heyecanlar, amaçlar...
Ömrün adandığı meseleye dikkat etmek lazım. Üzerimize örtülecek toprak için dökülen kanlar, kandırılan zihinlerin yaptığı zulümler, harama korkmadan uzatılan eller, sahipsiz kalan hakikatler ve daha nicesi. Kendinden ve ömründen vererek elde ettiğin dünyalığın ile baş başa kaldığın o birkaç dakikalık sessizlik. Elde ettiğinde yetinmesini bilir mi insan? Biri senin olunca o sondaki tebessüm...
Sonunda elde edişi veren yorgun bir tebessüm. Bu tebessüm yeter mi herkese?
Sanırım çok azına yetiyor ki hatırlanmayacak, sadece cam kırığı gibi acı veren bir kalple ortada kalır çoğu insan. Son hep aynı olacak son kez kapanan göz kapakları. Beyhude zaman, beyhude dünya, beyhude çaba kalacak geriye. Peki ya bunların beyhude sayılmayacağı bir kapanış var mıdır?
Fikrimce gönlün razı olduğu ile yetinip şükür ehli olana beyhude değil ömür. Çaba edilene, elde edilene Allah'ın lütfettiğine tebessümle yaklaşana değil işte. Eskiyi hatırlayınca gözlerimiz dolar çoğu zaman. Çünkü muhakeme ederiz kalbimize dokunan hatıraları belki de hataları. Ömrün son demini yaşarken hatıraların göz önüne geldiği anda tebessüm edebilen bir adamın hikayesi anlatılmış bu kitapta. Adı Beyhude Ömrüm olmuş ama ömrü beyhude geçmeyen tek kişi de o olmuş. Uçuşan kar tanelerinin sessizliğinde son başlangıç olmuş yine.
·
11 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.