Kitabın kapağında Tezer Özlü gülüyor. Kumral saçları yüzünün kıvrımları ile birleşip derin bir hüzün çiziyor. Kitabın sayfalarında gezinirken kapağındaki fotoğrafına gidiyor hep aklım. Çünkü gülmüyor öyküler. Gençlik hayalleri, bohem yaşantı, toplumsal değişimin sancısı, kelimelere dökülen anne ve baba figürleri, geçmişi, geleneği simgeleyen nine karakteri karşılayıp duruyor bizi. Her şey ölümdür Özlü'ye göre. Ölüm ile sevişilir, gezinir damarlarında ölümün kokusu, boşalır bacaklarına ölümün ıssızlığı. Bu ifadelerle karşılanıp ölümle uğurlanırsınız.
Öyküleri karanlık,gençlik ve yalnızlık içerirken bahçedeki sevgi salıncağinda sallanıp durursunuz umutla...
Iyi okumalar.