Bir Dakika, Beni Nereye Götürüyorsunuz?
Bir dakika, beni nereye götürüyorsunuz?
“Sana hiçbir şey olmayacak, göreceksin bak.
Elini kolunu sallayarak dışarı çıkacaksın.”
Uçak havaalanına yaklaşırken Müjdat (Gezen) beni yatıştırmaya çalışıyordu.
Onu duymuyor gibiydim. Tutuklanacak olursam onun neler yapması
gerektiğini düşünmeye çalıştım; tanıdık birkaç kişinin adını saydım.
“Onları hemen ara, avukatımı devreye sok,” dedim; bir de bütün gazeteleri
aramasını tembihledim. Pencere kenarında oturuyordum, Müjdat yanımdaydı. Almanya’dan birlikte döndüğümüz kafilenin öbür elemanları da uçaktaydı.
Üst üste viski içtiğimi anımsıyorum. Sık sık dışarı bakıyordum.
Heyecanlıydım. Yerde beni nelerin beklediğini bilmiyordum.
Uçak inişe geçti. Arkama dönüp baktım. Halit (Kıvanç) Ağabey’le
işaretleşerek selamlaştık. Perran (Kutman),
“Güçlü ol, telaşlanma, arkandayız,” anlamında yumruğunu sıkıp öpücük yolladı. Hürriyet gazetesi yazı işleri müdürü de bizimle birlikte uçaktaydı.
Durduk. Herkes hareketlendi, ben bir türlü yerimden kalkmak istemiyordum. Gönülsüzce, ağır ağır hareket ediyordum. Müjdat’a döndüm,
“Beni götürürlerse bavulumu sen al,” dedim.
“Bavulla şubeye gitmek istemiyorum. Yan ceplerinden birinde telefon
defterim var, onu yok et.” Yolcular birer ikişer uçağı terk etti.
Çevremdekilere baktım. Halit Ağabey ile Perran dışındakilerin kaçamak ve
korkak bakışlarıyla karşılaştım. Gözucuyla süzüldüğümü hissediyordum.
Suçlayıcı tavırlar ve bakışlar dikkatimi çekti. Öyle telaşlıydım ki daha
uçaktan çıkmadan polislerin gelip beni götüreceğini sanıyordum.
Korktuğum şimdilik başıma gelmemişti. Uçağa yanaştırılan
körüğün içinden yürüdüm, koridorlar geçtim, köşeler döndüm.
Sürekli çevreme bakınıyor, sivil polis arıyordum. Şimdi şuradan
çıkacak diye bekliyordum, ama yoktu işte.
Yanımda Müjdat vardı. O da heyecanlı görünüyordu.
Kuyruğa girmiş insanların ardına eklendim. Bir anda kravatsız, ama takım
elbiseli iki kişi dikkatimi çekti. Bana bakıyorlardı. Pasaport kontrolü için
benim girdiğim sıranın ucundaki polis kulübesinin yanına geldiler.
Oradan da doğrudan bana yöneldiler.
Gözlerini üstüme dikmişlerdi. Artık emindim; bunlar sivil polisti.
Tüm hareketleri ağır çekim görmeye başladım.
“Tarık Bey, sizi şöyle alalım; pasaportunuzu verin, biz hallederiz...”
Konuşacak halim kalmamıştı. Havaalanının ortasındaki karmaşa ve
gürültüde siyah beyaz ve hareketsiz dikiliyordum. Bu manzaradan
makasla oyulup çıkarılmış, başka bir deftere yapıştırılmıştım.
Müjdat benimle konuşan polise döndü:
“Bir sorun mu var memur bey?”
Polisler onu duymazdan geldiler, hiçbir şey söylemediler.
Pasaport kuyruğu uzuyordu ve birlikte geldiğimiz kafiledekiler sadece
bakıyorlardı. Derken polisin sesini yeniden duydum:
“Hakkınızda tutuklama emri var.”
“Hangi nedenle? Ne olmuş ki?”
Soruyu gene Müjdat sormuştu. Polisler bilgi vermemekte kararlı görünüyorlardı; koluma girdiler, kuyruktan çıktık. Beni pasaport kulübelerine sokmayacaklarını anladım. Yürüdük. Yanda, kapısında
“Emniyet Odası” yazılı odayı gördüm. Hemen, beni arka taraftan çıkaracaklarını düşündüm. Birden, “Bavullarım var; bavullarımı almalıyım,” deyiverdim.
Bunun üzerine beni pasaport kulübelerinin yanına götürdüler.
Bir polis pasaportumu aldı, herkesin önüne geçti, pasaportumu uzattı.
Kuyrukta sıra beklememize gerek kalmadan, polisle birlikte salona gittik,
bavulların döndüğü yürüyen bandın önünde beklemeye başladık.
Önce pasaportu alan polis, sonra yavaş yavaş yolcular geldiler.
Müjdat’ın biraz telaşlı ve şaşkın olduğu dikkatimi çekmişti.
Polise bir şeyler daha sordu:
“Tarık’ı nereye götürüyorsunuz?”
“Emir var, başka bir şey bilmiyoruz.”
Gene elde var sıfırdı. Beklemeye koyulduk. Uzunca bir ara geçti.
Müjdat dayanamadı:
“İyi ama, nereye götürdüğünüzü de mi bilmiyorsunuz?”
Polis bu kez yanıt verdi, ama önce bizi şöyle bir güzel bekletti.
Uzunca bir aradan sonra, “Birinci Şube’ye,” dedi.
Sayfa 15 - 1.Bölüm - 12 Eylül AnılarıKitabı okudu
··
24 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.