Özmen, kurgunun sınırlarını zorluyor.
Bedenim eridi önce ince ince, rengârenk çiçekler toprağımda yeşerince.
Ve aktım kaç evren, kaç sade zaman, ta ki apaydınlık bir huzura erince.
Sildim benliğimden tekil bir bize varamayan o kırılgan kimsesizliğimizi.
Ardı sıra kayıp bir piyano tuşu misali ruhum, yıktı makûs sessizliğimizi.
Sayfa 245 - Bilgi YayıneviKitabı okudu
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.