Çok fazla yapacak yorumum olduğu için tek tek giderek yazacağım.
Kitabın başındaki Chaol ve Aelin karşılaşmasında yaşadığım hayal kırıklığını anlatamam sanırım. Hele ki Chaol'un Aelin için düşüncelerini. Tamam umarım yazar Chaol'un acı çekişini çok okutmaz dedim de bu kadarını da demedim yani, neyin düşmanlığı bu! Aelin'ın yaptıkları, öldürdükleri yüzünden kızdan resmen tiksiniyor da, sen yıllarca Aelin'dan daha çok can alan bir kötülüğe hizmet ettin. Üstelik kendi yurdunu, aileni bırakarak. Kralın gerçeklerini öğrendiğin halde, ki büyüyle ilgili gerçeklerin dışında da bu adamın kölelere yaptıkları yeterince kötülüktü, kraldan o kadar nefret etmedin. Yazar resmen ikisinin de birbirlerine hiçbir aşk beslemediğini ispatlamak için kasmış. Anladık anam. Ama bu denli soğuk bir karşılaşma yazmana gerek yoktu. Vallahi kalbim sızladı. Gerçi sonradan bu değişti tabi, sonunda dost olduklarını hatırlayıp birbirleri için yine fedakarlık yaptılar. Ama yapana kadar ikisinin sahnelerini ya da birbirleriyle olan düşüncelerini zorla okudum. Hatta Chaol'u çok severken bu kitapta resmen sus diye bağırasım geldi.
Aelin'ın zekası. Yani gerçekten diyecek bir şey bulamıyorum. Aelin'ın her hamlesi o kadar planlı o kadar zekice ki şokla okuyorsunuz bunu da mı akıl ettin, bunu da mı yaptın diye. Ve her defasında bunu da yapıyor.
On Üçler yine favorimdi. Çok ciddiyim bütün kitap On Üçler olsun, affedersiniz tuvaletlerini nasıl yaptıklarına kadar ilgiyle okurum. Hiçbir zaman öyle bir cadı ilgim olmadı, ama On Üçler sizi çok fena içine çekiyor. Birbirlerine destekleri ve bağlılıkları, canavar olarak yetiştirilmeleri ve hiçbir ölümlü duygusunu barındırmamaları öğretilmesine rağmen aslında hepsinin içinde çıkmayı bekleyen ölümlü duyguları okuyorsunuz. Asterin'in hikayesi çok canımı yaktı. Kavuşulamayan aşklardan, ya da partnerlerden birinin öldüğü aşklardan nefret ederim. Ve Asterin'in hikayesinde ikisi de vardı. Bir de bebeğinin acısını da ekleyelim. Açıkçası ben Asterin'in saf kötü olduğunu, bu yüzden o kadar hırçın olduğunu sanırdım. Ama Manon gibi biz de hırçınlığının, korkusuzluğunun ardındaki gerçeği öğrendik. Manon'ın On Üçler'den bir başkasını koruması, Elide'ın ona ümit duygusunu aşılaması, dahası Elide Manon'ın önünde eğilirken MANON'IN DA ona saygıyla eğilmesi, birbirlerine yardımcı olmaları falan hepsi çok tatlı gelişimlerdi. Önceden gördüğüm Manon ve Dorian fanartlarından dolayı ikisini sabırsızlıkla bekliyordum, hâlâ da öyle. Manon'ın damarlarındaki kan sayesinde Dorian'ın içindeki iblisin kısa süreliğine de olsa etkisiz kalması ve Dorian neredeyse artık tamamen benliğini kaybedecekken o küçücük karşılaşma sayesinde tekrar ortaya çıkabilmesi... Gerçekten fangirl gibi çığıracağım şimdi.
Ve yeni bir çok sevdiğim karakter, Lysandra. Sanırım en çok Aelin'ın gerçek bir dostu olduğu için bu kadar sevdim. Çünkü Nehemia'nın, sırf Aelin artık bir şeyler yapsın diye kendi ölümünü hazırlamasını Aelin affetse ben affetmem. Senin yüzünden Chaol'u öldürecekti kız ya. Lysandra'nın şekil değiştirip Aeidon'la uğraşması, şekil değiştirmeden de uğraşması, hehehe. Merakla beklediğim bir ikili daha :) Ve Aedion'ı bu kitapta aşırı geri planda buldum ya. Umarım sonraki kitaplarda daha ön planda olur. Özellikle Lysandra ile. (Yan yan bakıp sırıtan emoji.)
Kaltain... Bir kurban daha. İçindeki iblisi yenmeyi başarabilmiş tek kişi. Ve Celaena/Aelin sırf o hücredeyken pelerinini ona verdi diye ona minnet duyan, ona yardım etmek isteyen kişi. Sonu keşke bu şekilde olmasaydı. Bu kitapta hiç kötü bir kadın karaktere rastlamadım sanırım. Siyahgagaların Anası ve Maeve hariç. Hepsini bir şekilde bağrıma basmak istiyorum. Hepsi ama hepsi erkeklerin acımasızlığının, oyunlarının kurbanı olmuş kadınlar. Ress, Brullo, Rholand. Hepsi için de çok üzüldüm. Rholand keşke gerçekten kötü olsaydı, gerçekten Dorian'ı desteklemiyor olsaydı da üzülmeseydim. Yazarcığım sağolsun, sürekli değişen aşk ilişkilerini, kötüleri ve kurbanları hiç eksik tutmamış. Biri gidiyor, daha beteri geliyor.
