Alice Miller'dan okuduğum ilk kitaptı ve bu kitaptan başlayarak ne kadar hata ettiğimi fark ettim okurken. Çünkü yazar, kendini eleştirenlere cevap niteliğinde yazmış kitabı. Kitabın başında, istismara uğrayan çocukların yetişkin olduğunda bütün öfkesini kendi çocuklarını istismar ederek dışa vurduğunu dile getiriyor yazar ve 158 sayfa boyunca aynı şeyi tekrar edip duruyor. Aralarda kendisine yazan birinin hikayesini anlatacağını söyleyip üç beş cümleden sonra hikayeyi bırakıp aynı şeyi söylemeye devam ediyor. Bu tekrarı yapmadığı zamanda da psikanalistçileri ve yanlış tekniklerini eleştiriyor. Onları eleştirmeyi bırakıp bu sefer medyanın bu konudan ne kadar kaçtığını eleştiriyor. Onları eleştirmeyi bıraktığında da daha önce yazdığı kitaplarından bahsediyor. Karmakarışık bir kitaptı. Şimdi yorumuma bakınca ne kadar dolu görünüyor kitap dedim ama aslında değil. Hep aynı cümleler ve aynı şeyler dönüp duruyor. Bahsettiği insanın hikayesi nerede bitiyor başka bir hikaye nereden başlıyor anlamıyorsunuz. Kimliğini gizlemek için Eva adını verdiği bir kadının hikayesini anlatırken bir bakıyorsunuz Nietzsche'den bahsetmeye başlamış. Valla ben kitabı okurken Alice Hanım ne yapıyorsunuz dedim kitap iyi mi kötü mü anlayamadım eğer siz anlamak istiyorsanız yazarın ilk kitabımdan başlayın okumaya. Belki o zaman çok daha anlamlı bir kitap olabilir Suskunluk Duvarını Yıkın.

Suskunluk Duvarını YıkınAlice Miller · Salon Yayınları · 2020143 okunma

42 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Elif Damla Günal