Dengesizdir çocuk milleti, biri diğerini itti diyelim, çocuk oturup ağlar ya da karşılık verir ya da aslında kendi haline bırakırsan bir süre sonra neden kavga ettiklerini unutup başka bir oyuna geçerler. Ama gerçek hayatta böyle olmaz. Saf dışı kalan çocuğun annesi ya da babası gelir, salıncağı kapan çocuğun anne babasına çatar. "Nasıl çocuk yetiştiriyorsunuz siz?" diyecek kadar da cüretkârdır üstelik. Bununla yetinmez, çocuğun yakasına bile yapışır. Böyledir bu işler. Herkesin çocuğunu iyi, sağlıklı, akıllı, uslu olsun; diğerleri ne hali varsa görsün.
Oysa; komşunun bebeği gece ağladığında "Bebeğin neyi var acaba?" diye düşünebiliyorsak ve annesinin yardımına koşmak geliyorsa içimizden, kendi çocuklarımıza dua ederken diğerlerini de geçirebiliyorsak kalbimizden, bizimkiyle bir başka çocuk kavga ettiğinde geçip karşılarına karışmadan uzlaşmalarını bekleyebiliyorsak, iş büyüdüğünde cezayı kendi çocuğumuza da kesebiliyorsak, sokakta dilenen minicik elleri tutup öpebiliyorsak, kendi çocuğumuzun küçülenleri ile değil, yeni cicilerle giydirebiliyorsak elimizin ulaştığı çocukları, o zaman çocuk seviyoruz, o zaman anne oluyoruz demektir. Bizimkini sevmek, bizimkini beslemek, bizimkini oynatmak, giydirmek, büyütmek, bizimkinin annesi olmak iş değil...
Sayfa 35 - Elma YayıneviKitabı okudu
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.