Gönderi

İnsanın sebebini tayin edemediği, vücudunu bile yavaş yavaş tahrip eden, ruhun bir nevi tembellik hastalığı! Ben bundan daha tedavisi müşkül bir hastalık tasavvur edemem. Vücut ne kadar hasta olursa olsun ruha bir kere atalet ve yaşamaktan usanmak geldi mi vücut da ona itaat ediyor. İnsanın hayatta en çok lezzet aldığı şeyler, hatta en vecd-aver dakikalar bile birdenbire yavan, beyhude bir kıyafete bürünüyor, sevdiği çehrelerden mana-i sevda siliniyor, kendini hayata rapteden bağlar çözülüyor, birdenbire insan bikes kalıyor. Fakat şu haline acıyamayacak kadar kalbi durgun, etrafında şimdiye kadar fark edemediği bir bayağılık, yek edalık görüyor. İşte o vakit hekimler bazen “nevrasteni” bazen “isteri” diyorlar.
Sayfa 110 - Can Yayınları, Bir Günahkar Kadının Jurnalinden
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.