Mahir Ünsal Eriş, öykü konusunda asla beni pişman etmemiş bir yazar. Şu ana kadar hicbir hikayesinde "of bitse artik" demedim. Efendim öncelikle yazarın tekniği azıcık değişmiş, daha önce okuduğum kitaplarına oranla bu kitaptaki dili kullanım tekniği bir miktar daha fazla -nasıl söylenir bilemiyorum- kişisel duygulara bağımlı değil. Yani kelime kullanımı acısından hiç kendi tutumlarına zorunluluk hissetmemiş gibi. Bu çok güzel gelişme benim açımdan. Ben bu kitapta özellikle kelime seçimlerini ve hemen hemen her öyküde karşımıza çıkan mekan betimlemelerini çok beğendim. Kurgulara gelecek olursak yazar, bu kez daha çok toplumun her kesiminden pek de dikkat çekmeyen karakterlerle ülke gerçeklerini suratımıza laaaap diye vurmuş. Öyküleri okurken daha bi "ulan harbiden bu ülke böyle ya" diye iç geçirip duruyoruz. Toplumdaki kötülüklerden ziyade kahramanların başlarına gelen beklenmedik sonlar yer yer üzerken, bazı hikayelerdeki absürd durumlara baya baya kahkaha attım. Mahir abi yine yapmış yapacağını ve yaptıkça üstüne katıyor. Ayrıca kitabın bir hikayesinde 90lardaki Manisa davasına gönderme yaparak beni uzun uzun üzmüştür. Bu topraklarda yaşamak cidden zor. Nerden tutsan karşına çıkıyor kötülük. 
Kara Yarısı 
Mahir Ünsal Eriş
·
78 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.