Gizemli Zarf
(İnsanın, sürekli yaşadığını hissetmesi için,
bazı değişmez ölçülere başvurması iyi oluyordu.)
Sonra, birden o zarfı gördüm.
Koridorda bulunan tanıdık eşyanın dışında tek yabancı şey olduğu için,
onu hemen gördüm: Rafın üstünde duruyordu.
İçine oda kapılarının anahtarları konulduğu için vazonun yeri
orasıydı, taşı bittiği için bir aydır kullanamadığım çakmak da
bıraktığım yerdeydi; tuvalete giderken yanıma aldığım bir kitap,
kırık olduğu için salona alınmayan heykel, binikiyüz liralık hesabımın
olduğu bankadan yılbaşı hediyesi sigara tablası
(onun içine sigaramı yalnız, ayakkabılarımı giyerken koyardım)...
hepsi yerli yerindeydi.
Demek ki, üstü yazılı olmayan bu zarf yeniydi.
(Bu ‘demek ki’ler beni her zaman rahatlatırdı.)
Fakat ben oraya zarf koymazdım. Çünkü zarfım yoktu evde.
Çünkü kimseye mektup yazmadım. Çünkü kimse bana mektup yazmazdı.
Korktum. Çünkü, ‘demek ki’ diyemiyeceğim bir yerlere
gelmiştim. İçime bir ağrı saplandı. Ne olurdu bir ‘demek ki’
daha diye bilseydim. Zarfı, olduğu yere bıraktım.
Çevremde bir 'demek ki aramaya başladım ümitsizce.
Yavaşça salona doğru çekildim.
Fakat salonun kapısı kilitliydi.
İçime aynı ağrı gene saplandı. Ben kilitlerim ya.
Her gün kilitlerim canım, işe giderken. Öyle ya. Geri döndüm:
Ümitlendim. Belki zarfın da böyle basit bir izahı vardır.
Nasıl? Vazoyu ters çevirdim; ellerim titriyordu.
Üstünde ‘4’ yazan anahtarı aldım; henüz her şey bitmemişti.
Anahtarı deliğin kenarına çarpmadan ve bir kerede soktum;
iki kere çevirdim. Hem de doğru çevirdim, ters tarafa çevirmedim.
Kapı açıldı; tokmağım çevirmeden açıldı.
Her zaman öyle olur. Kilidi iki kere çevirince kendiliğinden
açılır. Kapının dili bozuktur, ucu tam yerine oturmaz.
Demek ki eşya henüz özelliklerini koruyor. Ya zarf?
Eski eşya demek istedim. Aman Allahım! Ya eşya bir gün delirirse?
...
Zarfı hizmetçi bıraktı!
Saçlarımın dibinden dizlerime kadar bütün tenimi tatlı bir ürperti kapladı.
Yorgun ayaklarım henüz tepki gösterecek durumda değildi.)
Neden mektup bıraksın peki? Okuma yazma bilmez ki.
Kötü düşünceler de hemen aklıma geliyordu. Postacı bıraktı
(hizmetçiye verdi hizmetçi de rafın üstüne koydu - hemen görmem için).
Yazısız, pulsuz, damgasız bir zarfı mı?
Bu mantığım da hep kendime karşı işlerdi.
Biri bıraktı; evde benden başka insan yaşamadığına göre,
üstünü yazmayı gereksiz buldu.
Kibar biri değilmiş.
Bana kim, ne yazabilir? Geri döndüm, zarfa doğru yürüdüm;
aynı yerde duruyordu. Parmaklarımın ucuyla tutarak kaldırdım onu;
hafif bir zarf. Hizmetçi kadın bana mektup yazdıracaktı, eve erken
döneceğimi sandı. Peki, neden kapattı? Açtım. Bu işi önemsemeden
yaptığıma göre, o sırada başka şeyler düşündüm bir an için, demek ki.
İkiye katlanmış bir kağıt çıkardım zarfın içinden. Hemen okumadım.
Beni bu kadar heyecanlandırmış olan bir şeyi, koridorda,
ayak üstünde harcamaya gönlüm razı olmadı.
Salona girdim, bütün ışıklan yaktım, sallanır koltuğuma oturdum.
Sigara paketini unutmuştum ceketimin cebinde... Yarabbim!
Her şeyi birden hiç akıl edemeyecek miydim?
Sigarayı, acele etmeden yaktım, bir iki nefes çektim.
Gerçek heyecanım geçmişti; kendimi ancak düşünerek
heyecanlandırabilirdim artık. Yazıya baktım:
Anladığım bir dilden değildi. Bunu pek beğenmedim.
Sanki hiç bir dilden değil diye mırıldandım, ne söylediğime aldırmadan.
Belki yakınımda oturan bir yabancıya gönderilmişti.
Garip kelimeler, diye düşündüm galiba.
Evet, ilk görüşümde de garip bulmuştum galiba bu mektubu:
Morde ratesden,
Esur tinda sergi Teslarom portog tis ugor arüeter,
ferto tagan ugotahenc metoy-doscent zist. Norgunh!
UBOR-METENGA
Sayfa 35 - İletişim Yayınları 53 Bütün Eserleri 4 Hikâyeler 1987Kitabı okuyacak
··
25 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.