Hayatımda ilk defa çizgi roman okudum, hatta çizgi romanların yetişkinler için olmadığını bile düşünürdüm, aklımda hep uçuk saçık, saçma diyaloglara sahip metinler olarak gelirlerdi. Bir şeyleri anlatma yetisinden yoksun gelirdi daha doğrusu, evet muhtemelen böyle çok çizgi romanlar vardır ama ilk okuduğum çizgi roman "Ay Polisi" hiç de böyle değil. O ufak balonlar içindeki konuşmalar o kadar sade ve acının tatlı tebessümünü o kadar iyi yansıtıyor ki okurken hem eğlendim hem de biraz üzüldüm. Bazı sayfalarda hiç diyalog balonları, konuşmalar olmamasına karşın uzun uzun baktım o sayfalara, belki oralarda anlatılan daha çok şey vardır diye. Nitekim "Ay Polisi" tatlı bir melankoliydi, şans verin derim.