Ne oluyordu bana bir türlü anlamıyordum. Üstelik içimde de müthiç bir öfke vardı. Canımın acısı bir yana herkese kırgındım. Öncelikle istemediği halde kuzucuğunu sokağa salan anneme. Niye sevmiyordu ki bugün beni.. Bir an sıcağı sıcağına canımın en çok yandığı bu amda beni böyle kanlar içinde görüp vicdanının sızlamasını istedim. Hele gözleri şişene kadar ağlarsa daha da iyi olurdu... Ya diğerleri, niye bir arkadaşım dahi sokağa çıkıp da beni yanına çağırmadı, niye koskoca apartmandan bir amca, bir teyze çıkıp da sabahın bu vaktinde " ne yapıyorsun oğlum orada, düşersin deyip " beni burdan uzaklaştırmadı, ya da yanına çağırıp başımı okşamadı? Niye ama niye bu labirentte yalnız bırakıldım, itildim. Niyeee her şey kalbimi kırıp, ruhumu sızlatmak için böylesine organizeydi?.. Niye ama... Niye!
··
56 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.