İnsan! Küçücük bir nokta iken kendini dev sanabiliyordu. Doğruları yanlışa, yanılgılarını doğruya çevirecek kadar aldanabilme, kendini aldatabilme maharetine sahipti. Yaşadığını sanırken bile yaşamayı bilmeden nefes alıp veriyordu. Gençliğinde akıp giden hayatın değerini yaşlanınca anlıyordu. Ya gidenin ya ölenin ardından ağlıyordu. Nedense sevdikleri yaşarken veya yanlarındayken kıymetini bilmiyordu. Çok sevdiğini söyleyenler bunu anlamıyor, göremiyorlardı. Oysa hayat yalnızca bir kez verilmiş bir lütuftu ve ne yazık ki tekrarı yoktu.
Sayfa 198Kitabı okudu
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.