Yoksulluk, açlık, acı ve keder dolu bir yaşam... Nadir olarak yazdığı yazıları gazeteye satan ve bunun parasıyla geçinen bir yazar. Aldığı para bir hafta zorlasa belki iki hafta için onu idare ediyor. Başını sokacak herhangi bir yer varsa ve haftada üç-dört kere de boğazından bir şey geçtiyse ondan mutlusu yok. Yoksulluğa alışmış hatta yoksulluk adeta onun üstüne yapışmış. Sık sık da belirttiği gibi 'talihsiz' bir adam yazarımız. Bütün kapılar yüzüne kapanmış, kime gitse reddedilmiş. Belki de umut vaat edecek olan hayal gücü ve yazarlığı açlığının esiri olmuş durumda. Düşünceleri çoğu zaman kendinde olmayan bir adamın sayıklamalarını andırıyor. Zihnindeki düşünceler hayal gücünden mi yoksa artık açlığın yarattığı delilikten mi kaynaklanıyor kestirilemiyor. Yoksulluğun vermiş olduğu o çaresizliği iliklerine kadar hissediyor. Peki bizler yoksul olmanın ve açlığın ne olduğunu gerçekten biliyor muyuz? Yoksa bu sözler ağzımızdan kolayca ve alışkanlıktan mı çıkıyor ? Hiç tükürüğünüzü açlığınızı bastırmak için defalarca yuttunuz mu? Ağzınızda yiyecek olmayan bir şeyi çiğneyerek midenizi kandırmaya çalıştınız mı? Ufak bir lokma yediğinizde bile günlerce aç olmanıza rağmen kustunuz mu? Hayır mı? O zaman kitabı okuduktan sonra bu kelimeleri kullanırken en azından iki kere düşüneceğimiz kesin.. Talihsiz yazarımıza geri dönecek olursak.O fakirliğin içinde hem umut dolu hem de kaderine karşı biraz isyankârdı. Olmaması gerektiği zamanlarda bile cömert , fazlaca da gururluydu. En dayanılmaz hallerinde bile gelen yardım tekliflerini geri çeviriyordu-sonra pişman olsa bile-. Küçük düştüğünü düşünmek onu kahreden bir düşünceydi ve kendine yediremiyordu bunu. Fakirlik ve açlık içinde bu gurur yersiz mi yoksa takdir edilesi bir durum mu bilemiyorum.. Elinde avucunda hiçbir sey kalmadığı için dürüst ve namuslu olmayı her şey olarak görüyordu sanırım.Çoğu zaman hayatın acı gerçeklerinden kaçınmak için zihninde,kendi dünyasındaydı. Açlığını, korkusunu, nefretini dış dünyadan koparak bastırmaya çalışıyordu. Hayata karşı bazen umutsuzdu ama çoğunlukla küçük bir ilhamda umut doluyordu. Kitaba başladığınız andan itibaren karakterle empati kurmaya çalışıyorsunuz ancak yazarın o acı dolu yaşamı başarılı bir şekilde bize aktarmasına rağmen bunu başarmak çok güç. Çünkü o hayatı gerçekten yaşamayan, o açlığı ve yoksulluğu çekmeyen biri ancak belli bir noktaya kadar kendini karakterin yerine koyabilir. Umarım okuyan-okuyacak olan hiç kimse karakteri tam olarak anlayabilecek kadar acı dolu bir deneyim yaşamamıştır. Eğer yaşayan ve yaşayacak olan varsa da kitaptaki yazarımızı asla unutmasın. Her gün hayatta kalmamızı sağlayan şeydir umut..

AçlıkKnut Hamsun · Varlık Yayınları · 201727,8bin okunma

··

895 görüntüleme

Naz’ire türkmen

@ntrkmn ·

29 Mart 2021 15:02

Yazarın içine düştüğü durum güzel bir şekilde açıklanmış..Okuma merakı uyandırdı..Okuyuculara verdiğiniz ipuçları için teşekkürler..⭐️

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Neslihan TÜRKMEN