“Ey sularda yitirdiğim yüzüm! Ey bilinmeyen bölgeleri gösteren harita! Kucağıma seriyorum seni. Koyulaştırıyorum dağlarının, ırmaklarının, uçurumlarının çizgilerini. Artık her şey bütün kesinliğiyle, bütün gerçekliğiyle yaşamanın zamanıdır. Yalan söylendi yıllarca bana -ne kadar çok, ne kadar... Aldanışların ufkunda dünyanın rengi maviydi. Acının enlem ve boylamlarında gidip gelen bir gemidir yüzüm. Fırtınası kendinden, pusulası kendidir. Bir şeylerin vakti geçti artık, nelerin bilmiyorum. Göğümde dondu karanlık. Bir urgan kendini bağladı. Süte irin karıştı.”
Ahmet Erhan 🕊️