Birkaç ay önce okuduğum bir makalede tanışmıştım Didem Madak'ın şiirleriyle, şiirlerinden kesitlerle. Yanlış hatırlamıyorsam, makalenin başlığı bile bu kitaptaki şiirlerinden bir dizeydi: "Bir süredir plastik vazolar gibi hiç kırılmıyorum". O makalenin ve beni hala etkileyen bu dizenin ardından Didem Madak'ı okuma kararına doğru yönelmiştim. Geçen birkaç aydan sonra bile rahatlıkla söyleyebilirim ki hiç pişman olmadım. Fakat önce "Ah'lar Ağacı"yla başladığım için onu okumaya, bundan öyle çok çok etkilenemedim zira "Ah'lar Ağacı"nın tadı hala damağımda; o halde de kalacak gibi.
Yeniden, içli okumalar.
