Albert Camus – Yabancı Bugün annem öldü, belki de dün bilemiyorum. Şu giriş cümlesine bakar mısınız(?) Direkt meraklandırdı beni bu cümle. Her zaman demişimdir, kitapların ilk cümleleri gerçekten çok önemli. Hiçbir şeyi umursamayan, önemsemeyen, duyguları olmayan (Bana göre tam bir şizofren) bir adamla karşı karşıyayız. Kitabı okurken her sayfanın sonunda lan biz nasıl bir adamla karşı karşıya kaldık diye düşünmeden kendimi alamadım. O kadar sinirlendim ki bu adamın umursamazlığına yanımda olsa ensesine iki tane patlatır, az adam ol lan derdim. Kitap bize öyle bir şey sunmuş ki; (benim anladığım), aslında bu adamın annesi ile inanılmaz derecede sorunları olmuş, çocukken yaşadıklarını atlatamamış, bunun sonunda ruhsuz bir adama dönüşmüş. Ama asıl iyi olan ne biliyor musunuz, kitapta annenin ölmesi dışında hiçbir şeyden bahsedilmemiş. Bu adam annesinin ölümüne neden üzülmüyor. Annesi bu adamı sokağa mı attı. Bu adam çocukken istismarına mı uğradı. İşte her şeyi kitap ilerlerken arkadaş ilişkileri, işlediği suçlar, mahkeme salonundaki konuşmalardan siz hayal edeceksiniz. Bu adamın annesi ile ilgili çok büyük sorunları var. O mahkeme salonunda bu adamı işlediği suçtan değil de duygusuz ve ruhsuzluğundan sorgulanması, ahhhhh çok farklı bir kurgu bu, mükemmel bir kurgu bu yaa. Keyifle okudum. Su gibi tek seferde bitti gitti. Dili sapsade, anlatımı dupduru, olayları açık seçik. Kitapta yine mimler var, metaforlar var. Dönemin Fransasını sağlam bir şekilde eleştiriyor. Ayrıca araplara karşı çok sağlam bir ırkçılığın yapıldığını düşünüyorum. Sanırım Albert Camus’ta da biraz ırkçılık varmış. Umarım keyifle okur bitirirsiniz. (Son sözüm, son sözümüm olmaması.) (Bu sözden de kitapta neye karşı çıktıklarını tahmin edersiniz diye düşünüyorum.)

YabancıAlbert Camus · Can Yayınları · 2020112,1bin okunma

·

22 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Yunus Emre Başar