"Ulema, cühela ve ehli dubara; ehli namus, ehli işret ve erbab-ı livata rivayet ve ilan, hikayet ve beyan etmişlerdir ki kun-ı Kainattan 7079 yıl, İsa Mesih'ten 1681 ve Hicretten dahi 1092 yıl sonra, adına Konstantiniye derler tarrakası meşhur bir kent vardı."
Böyle başlıyor Puslu Kıtalar Atlası. Elbette bu cümleyi ilk okuduğumda biraz endişelenmiştim. Bu kitabı okuyabilir miyim ya da anlayabilir miyim, diye. Benim gibi sizin de gözünüzün korkmaması adına söylüyorum: Çok güzel okunuyor. Oldukça akıcı ve insanı içine çeken bir anlatımı var.
Son günlerde acaba Osmanlı Dönemi'nde güncel bir roman yazılsa nasıl olurdu, diye çok düşünmeye başlamıştım. Onun üzerine bu kitabı okumak tam anlamıyla bu konuya dair bütün merakımı giderdi.
Puslu Kıtalar Atlası, bahsettiğim dönemlerde geçiyor ve içinde bulundurduğu macera unsurları insanı bir miktar heyecanlandırıyor. Farklı tebaalardan insanların hayatlarına dokunarak, Bünyamin ile sonu belirsiz, gizemlerle dolu bir maceraya atılıyoruz.
Bünyamin'in ne zaman başı sıkışsa babasından kalan kitabı onu bi pusula gibi yönlendiriyor. Sanırım kararsız kişiliğimden dolayı kitabı okuduğum süre boyunca öyle bir atlasa sahip olma düşüncesi aklımdan hiç çıkmadı.
En çok önerilen yazarlardan ve kitaplardan birini tanımış olmak beni oldukça mutlu etti. Tavsiyemdir, hayatınızda bir kez bile olsa böyle bir yolculuğa çıkmalısınız, en azından bu kitabı okuyarak.
"Üzerindeki cübbe nasıl ki yünden meydana geliyorsa, müzik de aynı şekilde sessizlikten meydana gelir. İşte, içinde yaşadığın dünya da, bu şekilde hiçlikten yaratıldı. Ama hiçliğin öteki adı olan boşluğun bir parçası artmıştı. Bu parça ikiye bölündü ve birisi, boş bir levha olarak sana verildi. Senin gördüğün karanlık işte bu levhadır. Boş olduğu için onda elbetteki ışık yok, böylece sen levhada karanlığı görüyorsun. Ama dünyanın yaratıldığı boşluğun bir parçası olan bu karanlıktan sen, düşler yaratıyorsun." (s.200)
N.
