Astêrkia ✓: "Salıncaktan Notlar 2": Salıncaktan Notlar 2 ... Şehirleşme; bahçende bir salıncak kurup gözlerin kapalı bir şekilde doyasıya sallanmayı, bir kuş misali uçma hissini ve tarifi imkansız duyguyu elinden alır. O duygunun elinden alındığı bir çocuk olmadığım için mutluyum. Betonların arasında, bir apartmanda doğadan uzak bir çocukluk geçirmediğim için kendimi her zaman çok şanslı hissetmişimdir. Çünkü çocukluk birçoğumuzun en çok özlediği dönemdir. Hayatımızda büyük rol oynadığını, bizi şekillendirdiğini düşündüğüm bir evredir. O mahalle sıcaklığını, sabahtan akşama kadar yormadan oynanılan o oyunları, küs mü barış mı diye uzatılan o parmakları, o samimiyet duygusunu ve bana kattıklarını hiçbir pahalı oyuncağa, elbiseye, tablete ve telefona değişmem. Çünkü bunların hepsi bugünkü "ben"e katkısı olan unsurlardandır. Sadece bunlar da değil; küçük gecekondumuz, avlunun ortasında bulunan kayısı ağacı, yazları uyuduğumuz dam ve işte şu an içinde sallandığım salıncağın bulunduğu bahçe... Çocukluğumun bendeki yeri bu değerlerden dolayı hep ayrıdır. İlerde şehirde yaşamak zorunda olduğumu biliyorum. Ve bugün beni yoran şehrin yarın alıştığım bir yaşam olmasından korkuyorum. Daha doğrusu alışmayı çocukluğuma ihanet olarak görüyorum...

... Şehirleşme; bahçende bir salıncak kurup gözlerin kapalı bir şekilde doyasıya sallanmayı, bir kuş misali uçma hissini ve tarifi imkansız duyguyu elinden alır. O duygunun elinden alındığı bir çocuk olmadığım için mutluyum. Betonların arasında, bir apartmanda doğadan uzak bir çocukluk geçirmediğim için kendimi her zaman çok şanslı hissetmişimdir. Çünkü çocukluk birçoğumuzun en çok özlediği dönemdir. Hayatımızda büyük rol oynadığını, bizi şekillendirdiğini düşündüğüm bir evredir. O mahalle sıcaklığını, sabahtan akşama kadar yormadan oynanılan o oyunları, küs mü barış mı diye uzatılan o parmakları, o samimiyet duygusunu ve bana kattıklarını hiçbir pahalı oyuncağa, elbiseye, tablete ve telefona değişmem. Çünkü bunların hepsi bugünkü "ben"e katkısı olan unsurlardandır. Sadece bunlar da değil; küçük gecekondumuz, avlunun ortasında bulunan kayısı ağacı, yazları uyuduğumuz dam ve işte şu an içinde sallandığım salıncağın bulunduğu bahçe... Çocukluğumun bendeki yeri bu değerlerden dolayı hep ayrıdır. İlerde şehirde yaşamak zorunda olduğumu biliyorum. Ve bugün beni yoran şehrin yarın alıştığım bir yaşam olmasından korkuyorum. Daha doğrusu alışmayı çocukluğuma ihanet olarak görüyorum...

··

222 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Astêrkia ✓