şu alıntı, son cümle... paramparça etti beni
"...Sen de, senin orada geberip gitmen veya gitmemen de umurumda değil! Bütün bunları öğrendikten sonra hâlâ ne diye dikilip duruyorsun karşımda? Acı çektiriyorsun bana, neden çekip gitmiyorsun?"
Ama o anda çok tuhaf bir şey oldu.
Konuşmamı bitirince, "Neden çekip gitmiyorsun?" diye haykırmama da, bütün bunları açıklamanın bana ne kadar acı verdiğine de hiç aldırmamıştı. Birden ayağa fırlamış, bana koşmuş, kollarını uzatmıştı... O anda kalbim durmuştu sanki. Atılıp kollarını boynuma doladıktan sonra ağlamaya başlamıştı. Ben de tutamamıştım kendimi, ömrümde hiç ağlamadığım biçimde hüngür hüngür ağlamaya başlamıştım...
Ancak şöyle diyebilmiştim:
"Lisa, iyi biri... olmama... izin vermiyorlar."
Sayfa 143Kitabı okudu
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.