Kitapta yaşama heyecanını kaybeden ana karakterimiz dünyaya olan bakış açısını değiştirdiği 'olağanüstü bir gecesini' bizlere anlatır. Karakterimiz zamanla artık duygularını yitirmeye başladığını farkeder. Sevgilisi onu terkettiğinde veya en yakın arkadaşlarından biri öldüğünde artık üzüntü bile duymadığını farkeder. Ancak bir pazar günü ansızın kendini at yarışlarının ortasında bulur. Yerden aldığı bir bileti bozdurup para kazanınca ne kadar da mutlu olduğunu farkeder.İlerleyen saatlerde yarışlar sona erer. Karakterimiz de evine dönmek için arabaya biner. Yolda fikrini değiştirir ve fakir insanların yaşadığı bi yerde arabadan iner. İnsanları gözlemlemeye başlar. Buradaki insanların ne kadar da mutlu olduğunu farkeder. Tabii ortamın kendisini yabancı olarak gördüğünü de farkeder. Sonra insanları mutlu etmenin ne kadar da iyi hissettirdiğini farkeder: ... Elimdeki gevrekle arabanın yan direklerine asılmış yorgun bir atın yanına yaklaştım, ama şimdi başını benden yana çevirip dostça bir soluk verdi. Onun bulanık bakışlarında da şükran vardı, pembe burnunu okşayarak gevreği ona uzattım. Bunu yapar yapmaz fazlasına istek duydum; daha fazla mutluluk yaymayı, nasıl birkaç gümüş bozuklukla, birkaç renkli kağıt parçasıyla korkuların, kaygıların giderildiğini, neşe aşılandığını daha fazla hissetmek istedim. Neden hiç dilenci yoktu ortalıkta? Neden sıcak ve uzun günün sonunda işlerin kötü gitmiş olmasından dolayı hüsrana uğramış, elinde koca bir demet renkli balonla toparlayarak evine doğru sendeleyen ak saçlı, aksi ve aksak baloncudan balon almak isteyen çocuklar ortalıkta yoktu. Ona doğru yöneldim: "Balonları verin bana," dedim "Tanesi on kuruş" dedi şüpheyle, böyle zarif dolaşan bir aylak gece yarısı balonlarla ne yapacaktı ki? "Hepsini verin bana," deyip kendisine on kron verdim. Sersemleyerek doğruldu, bir an çarpılmış gibi yüzüme baktı, sonra balon demetini tutan ipi titreyerek elime tutuşturdu. İpin parmaklarımı gerdiğini hissettim. Gitmek, özgür olmak, gökyüzüne uçmak istiyorlardı. Buyrun gidin, arzuladığınız yere uçun, özgürsünüz! İpi elimden bıraktım ve onca balon renkli ay taneleri gibi gökyüzüne bir anda yükseldi. Her yandan insanlar koşturup geliyor, gülüyorlardı, karanlığın içinden sevgililer geliyor, arabacılar kamçılarını şaklatarak birbirlerine parmaklarıyla ağaçların üzerinden evlere ve damlara doğru özgürce uçan minik küreleri gösteriyorlardı. Herkes neşeyle birbirlerine bakıyor ve benim mutlu çılgınlığımın keyfini sürüyorlardı. İnsanları mutlu etmenin bu kadar hafiflettiğini ve iyi geldiğini niçin daha önce hiç ama hiç anlamamıştım... Çoğumuza göre uzaktan sıradan gibi görünse de karakterimizin gözünden bakıldığı zaman onu gençleştiren ve yeniden yaşama döndüren bir gecedir bu gece..

Olağanüstü Bir GeceStefan Zweig · Anonim Yayıncılık · 2020144,7bin okunma

·

18 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sıl