Dağıldım. Gerçekten, okurken dağıldım! Birileri beni torbanın içine soktu, sıkıştırdı da sıkıştırdı ve bunu iliklerime kadar hissettim. Tek tek, karakterleri karşılarındaki koltukta oturup yargılamadan dinledim. Kitap ne kadar yalınsa, bir o kadar da derin. Son sayfayı okuyup kapağı kapatırken, içimden ‘’Oh olsun!’’ dediğim için kendimi suçlu hissediyorum. Sanmıyorum ki, bu kitabı okuyup gözünüzün önünden kendi hayatlarınız geçmesin...Öyle bir geçiyor ki... Evliliği daha huzurlu olmak için mi yapıyoruz, yoksa o sıkışmışlık hissi sakladıklarımızın önünde bir duvar mı oluşturuyor? Kendimize itiraf edemediğimiz gerçekleri orada saklamak bize huzur mu veriyor? Aslında bitmiş bir ilişkiyi çocuk yaparak canlandırmaya ve bu bitmişliğin bütün yükünü çocukların üzerine mi yıkıyoruz? Sonra da çocuklar zamanı geldiğinde bize minnet duymayıp haklı olarak onlara yaşattıklarımızın tazminatimı mı istiyorlar bizden ve çok da haklı değiller mi? Çok iyiydi...çok çok çok... Dağıldım.

BağlarDomenico Starnone · Yüz Kitap · 2018901 okunma

·

263 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gokce Yesilbas