“Gel gidelim, en tatlı yüzümüzle Boyayalım gözünü herkesin; Kalleş bir yüreği kalleş bir yüz gizlesin.” Ve kısacık bir Shakespeare tragedyası: Macbeth. Hatta eser o kadar kısa ki yayın evi sanırım bu açığı kapatmak için yazarın hayatı, gelen eleştiriler, o dönemdeki tiyatro kültürü vb pek çok detay vermiş. Bu meşakkatli yolu geçince eserle buluşuyorsunuz. Shakespeare eserlerinin konuları o kadar evrensel ki üzerinden yıllar geçse de okunmaya devam ediyor. Yazarın şiirsel dili de cabası. Bu eserinde yazar, insanın bile isteye kötülük yapabileceğini vurguluyor. Hiçbir sebep yokken bize kötülüğü dokunmamış bir insana, hatta bilakis iyiliği dokunmuş bir insana kötülük yapabileceğimizi konu alıyor. Sokrates’in insan kötülüğü bilmeden yapar, görüşünün aksine sonuçlarını bilerek hatta hesaplayarak yapar görüşünü okura sunuyor. Kurgu olarak Salvador Beyi Macbeth ve Banquo’nun cadılarla karşılaşması ile başlıyor. Cadıların Macbet’e kral olacağını, Banquo’ya ise soyundan gelenlerin kral olacağını müjdelemesi ile de ilk nifak tohumu atılıyor. Cadıların verdiği üç müjdeden ilki hemen gerçekleşince kral olmak için Macbeth ile eşi bir plan hazırlıyor. Ülkeyi adaletle yöneten, aynı zamanda akrabası olan, kendisine iyilikle muamele eden kral Duncan’ı; kendi evinde misafir olarak ağırlarken gece uykusunda öldürüyor. Sonrasında kralın ölümü üzerine kopardığı yaygara ise mide bulandırıcı cinsten. Zaten hâlihazırda iyi bir konumu varken birdenbire karşısına çıkan “kral olacaksın” sözüyle bir cinayet işliyor. Kötülüğüne sebep olarak “hırs” gösterilebilir mi? Sonuçta cadılar ona kralı öldürüp kral olacaksın demedi. Belki zamanla hak ederek kral olacaktı. Bir seçim olarak, yaptığının ne kadar alçakça bir şey olduğunu bilerek, planlayarak kötülüğü yaptı. Macbeth’in yaptığı bir seçimdi. Her seçim gibi sonuçları oldu. Hesapladığı gibi kral oldu. Krallığı pek huzur getirmedi. Etrafındaki herkesi onu öldürmeyi planlayan bir tehdit olarak görmeye başladı. Banquo ve soyundan gelenleri öldürmeye başladı. Bir kere değil defalarca eli kana bulandı. Bir kere “kendine güvenen bir insana ihanet edince” etraftaki herkesin de ona ihanet edebileceği kuruntularıyla doldu. Velhasıl tahtda da uzun kalamadı. Ne diyelim kör olası cadılar eşeğin aklına karpuz kabuğu düşürdüler!

MacbethWilliam Shakespeare · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 201922,5bin okunma

5 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Tuğba Türker