Kendi elleriyle açtikları yaraları onlardan gizlemeye gayret ediyorum. Sözde beni avutmak için yanima yanaşmaları, şaka yapmaları yok mu; büsbütün kanıma dokunuyor, bağırasım, ağlayasım geliyor.
Konuşursam gösteriş yapmak istediğimi sanıyorlar; Susarsam, gülünç buluyorlar beni; karşılık verirsem kaba kız oluyorum; akıllıca bir şey ortaya atsam sinsi; yorulsam, miskin, yemekte bir lokma fazla bir şey yedim mi de bencil sayılıyorum; aptal, budala, korkak, kurnaz ne
kılıklara sokmuyorlar ki beni! Bütün gün
kendimin ne çekilmez bir çocuk olduğunu dinlemekten bir hal oldum, ciddiye almaz gibi görünüyor, içime atiyorum üzüntümü. Yoksa nasıl üzgünüm bilmezsin. Tanrıdan beni değiştirmesini diliyorum, n'olur başka türlü bir insan olayım da bari herkesin öfkesini üstüme çekmeyeyim. Bu da olacak gibi değil. N'apayım ben de böyle yaradılmışım, biliyorum kötü insan da değilim, herkesi elimden geldigi kadar hoşnut etmeye çalışıyorum ama onlar anlamıyorlar. İşi alaya vuruyorum, çünkü onların beni ne kadar üzdüklerini göstermek istemiyorum.
·
197 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.