Kendinden bahsetmekten ve kendisi hakkında güzel şeyler söylenilmesinden hiç hoşlanmayan Sylvie, 12 Kasım gününü, kırk yıllık eşi için erkenden kış etti, öldü. Sanırım bu sefer kış, çok uzun sürecek ve her zamankinden daha sert geçecek. “Madem şimdi gitti, fırsattan istifade edeyim.” diye başlayan yazar, eşinin muhteşem olduğunu anlatmış sayfalarca. Kitabın başlarını okurken kendimi, yazarın küçük torunu gibi hissettim. Sanki dizine oturmuşum, “Hadi büyükbaba, babaannemi anlat!” deyip heyecanla onu bekliyormuşum gibi. Öyle sıcacık, öyle samimi bir kitaptı ki gözlerimin dolu dolu olmasına rağmen sevinçle okumayı sürdürdüm. Fakat sayfalar ilerledikçe büyüdüğümü hissettim; sanki ben büyüdükçe yavaş yavaş üzüntüsünü göstermeye başlamıştı yazar, acısını hissediyordum. Yas tutmuyor ama onu her hareketinde anıyor, ufacık detaylarda buluyor, sayfalara saçıyordu; yaşarken utangaçlığından söyleyemediği pek çok şeyle birlikte. “Yazarken üzüntümü unuttuğum anlar oluyor. Sana yazıyormuşum ve sen omzumun üstünden okuyormuşsun gibi hissediyorum. Umarım kitabımı beğenirsin. Renkli bir kitap olmasını istiyorum. Anılarımızı canlandırdığım hissine kapılıyorum. Zaman içinde renkler biraz matlaştı.”

DulJean-Louis Fournier · Yapı Kredi Yayınları · 20134,060 okunma

·

86 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Dafne