Sıdıka yine beni çoook güldürdü ve hüzünlendirdi tabii. Ama artık birkaç kitap sonunda Atilla Atalay’la arkadaş olduk gibi hissetmeye başladım. :) Aşırı keyifli giderken ailesinden ve kendisinden bahsettiği kısımlarda böyle uzun süre görmediğim bir dostumla dertleşiyormuşum gibi geldi. Ne diyorduk: ‘’Durmak lazım, kaya gibi!’’
