Korkuyorum. Sevmekten korkuyorum mesela, acı çekmekten korkuyorum. Büyüklerimden aldığım bu tuhaf korkunun tüm hayatımın merkezine geçip hayatımı mahvetmesinden korkuyorum. Gerçi berbat değil mi ki hayatım? Her gün ölmeyi dilemiyor muyum ki? Hissettiğim tek duygunun acı olmasına şimdiden alışmam gerekmez miydi? Ya da en azından acıyı hissedebildiğim için şükretmem gerekmez mi? Ne boşluktayım ne de bir şey hissediyorum. Bazen üzülmem gereken durumda içimden kocaman bi boşluğun olması ya da herkesin mutlu olduğu bir durumda benim sadece acaba bende hissedebilir miyim diye düşünmem artık normal olmalı. hala korkuyorum. Normal bir insan değilim. Bazı insanlardan daha çok çabalıyorum belki, belki daha iyi bir hayat hak ediyorum. Kaçıp kurtulmak istiyorum. Ama yapamam. Yaşayamadığım bir hayata sıkışıp kaldım ve bundan kurtulmamın herhangi bir yolu yok. Yardıma ihtiyacım var. Yoksa delireceğim. Lütfen biri artık yardım etsin. Lütfen, sadece diğer insanlar gibi hissetmek onlar gibi yaşmak istiyorum. Sadece kendi hayatımı yaşamak ve ona yön vermek istiyorum.
·
32 görüntüleme
Edebi hazzın ötesine geçecek olursak gerçekten bir problem varsa her zaman bunu konuşabiliriz... Yani ben yazıyla da olsa konuşmak isterim, nedir o boşluk; korku neden temel taşınızı oldu mesela?
(: Öncelikle teşekkür ederim. Sanırım hayatıma benim dışımda bir çok kişinin sahip olması hiçbir şekilde en ufak bir karar verme hakkım olmaması gibi sorunlar vb. şeyler olabilir.
Elbette birkaç cümleye reçete vermeye çalışmak çok doğru bir şey değil ancak anladığım kadarıyla şunu diyebilirim ki gerçekten acı olan şey kişinin artık acı hissetmiyor oluşudur. Fakat sizde bir şekilde de olsa duygusal anlamda bir canlılık ve umut var ki buradan bile olsa hissettiğiniz duygusal anormalliği dile getirmeye çalışıyorsunuz. Diğerlerine gelince onlar hep olacak. Tüm gerçeklikleriyle hep karşımızda duracaklar. Yaşınızı bilemedigim için şu anda hayatta yetkin olmanız gereken kısmı tam kestiremiyorum ancak umut kapısı her zaman aralı durur bizim için merak etmeyin. Umarım bir gün bu iç sıkıntıları yarının neşesi şeklinde evrilir hayatınızda..
Size şunu söylemeliyim ki gerçek hayatta oldukça pzoitif, neşeli ve umutlu olmaya dikkat ediyorum. Çünkü eğer bunlardan birini kaybedersem zaten kötü olan hayatımı kendi ellerimle daha kötü yapacağım. Ve buna asla izin veremem. Ve açıkçası bu yazıyı paylaşırken birkaç kere acaba insanlar bunu sadece okuyup geçecek mi yoksa benim paylaştığım bu duyguları ciddiye alacaklar mı diye çok merak ettim. Bu konuda beni yanılttığınız ve beni düşündüğünüz için çok teşekkür ederim. Size şunu söylemeliyim ki yazdığınız bu kelimelerin benim için anlamı gerçekten çok büyük. Beni ben nebze Mutlu ettiğiniz için tekrar tekrar teşekkür ederim. (:
Sanırım şu an karşılıklı mutlu olduk ;)
Allah kalbinize ferahlık versin, esenlikler diliyorum.<3
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.