Jonathan Swift'in "Açlık ve gurur, hiçbir zaman bağdaşamaz." sözüyle büyük çelişki yaşayan eser. Okuduğunuzda açlıkla beraber iliklerinize kadar hissettiğiniz bir başka duygu da gurur. O müthiş açlığına rağmen gösterdiği gurur tablosu bir süre sonra yapmacık gelmeye başladı ne yalan söyleyeyim. Anlatım çok samimiydi. Üzerinde çevirmenin de bolca hakkı olduğunu düşündüğüm bazı deyim ve cümleler çok etkiledi beni. "..dolu beynimi sağmak", "..dövülecek nice demirlerim vardı ocakta.", " okşayıp nazlamak", "Kendimden uzakta olmanın sefasını sürüyordum.", "..aklıma sığdıramıyordum karanlığı.", "Beynimdeki zekayı açlıklara akıtmıştım!" gibi... Bir de nedense kitapta en beğendiğim yer, sonu oldu. Başka türlü bir son yakışmazdı sanki. Gururunu yazarlığına tercih edişi ve açlığını bir gemiyle terk edişi manidar.
