Ona açılmayı kuruyordum: Bak İlknur, bu sıradan günler, bilesin ki benim için nimettir. Seninle konuşmak, o narin ellerinden kahve içmek, sana kahvaltı hazırlamak, yüzünü biraz olsun güldürmek nimettir benim için, saadettir, buruk bir saadettir çünkü seni görmek eşittir Orhan'ı hatırlamak. Zaten onu unutabilir miyiz? Her akşam bir mucize bekliyordum. Kapımı tıklatacaktı, "Nedim," diyecekti, “uyuyor musun?" "Hayır," diyecektim, "seni düşünmekten nefes bile alamıyorum." Birbirimize sarılacaktık, o eşarbı başına kendi ellerimle bağlayacaktım ki sapıtıp kıza yeşillenmeyeyim. Orhan'ın ruhunu muzdarip etmemek adına sadece divana oturtup puta tapar gibi yüzünü seyredecektim.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.