Bir ölüyü yaşatmak, onun varlığını kendi varlığımıza eklemek, onun huyunu suyunu kendi huyumuza suyumuza katmak, hayat gezimize onu da ortak etmek demektir. Bu nasıl olur diyeceksiniz olur işte pekala olur ve sevdiğimiz insandan ayrılmamanın, onu ölümün hiçliğine bırakmayıp, yaşamasını sürdürmenin tek yolu budur. Üstelik olumlu, yapıcı, yaratıcı bir yoldur çünkü giden yok olmaz kalan da kendi benliğine benlik kattığı için olgunlaşır, zenginleşir, bir insanın değil de iki insanın gözleriyle görmeye, içinde hep canlı bir alışverişle düşünmeye alışır. Tek insan olarak yapamadığı birçok şeyleri iki varlığın birleşmesinden artan gücüyle başarır. Bunları çoktan düşünmüş denemişimdir ben. Ne var ki geçen gün ölüm Adalet Cimcoz'u aramızdan alıp götürünce acı acı gülecek oldum bu saçma avuntularıma. Hadi dedim kendi kendime yaşat bakalım yaşatabilirsen. Yaşat diye ona buna öğüt vermek kolay bir iyimserliğe sapıp işin içinden sıyrılmak değil de nedir?
·
9 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.