Sıra dışı anlatımıyla kendine bağlayan, Markus Zusak'ın okuduğum ilk kitabı. Bitirdiğimde hıçkırıklara boğulmaktan kendimi alamadım. Liesel Meminger ne yaşıyorsa onunla yaşadım adeta. Bu, anlatımın büyüsü. Şimdiye kadar okuduğum hiçbir kitapta anlatımdan bu kadar etkilenmemiştim. Yazarın dili sade olduğu kadar çarpıcı da. Kitabı okurken sizinle konuşuyor, birkaç bölüm sonra olacakları söyleyip sizi hazırlıyor. Sarsılıyorsunuz, merak ediyorsunuz, üzülüyor ve büyük bir merakla o ânın gelmesini bekliyorsunuz. Betimlemeleri güçlü, kopuk kopuk kısa kısa yazılar var gibi şöyle bir baktığınızda ama hepsi birbiriyle bağlantılı, hepsinde ayrı bir güzellik var. Kitabı okuduktan sonra filmini de izledim. Kitabının yerini asla tutamaz ama müzikleri bu kadar kitapla bütünleşemezdi. Şimdi kitaptaki karakterleri ne zaman özleyecek olsam önce film müziklerini açıyor, sonra kitaba bakıyorum. Kitapta etkilendiğim çok yer oldu. Kitabı okumadıysanız burayı geçiniz. Her bir yaşanan beni orada, Liesel'ın yanında gibi hissettirdi. Trenin yanında karlar içinde ölen kardeşini izlerken de, Himmel Sokağı'na getirilip Hubberman'ların kapısından girmek istemezken de, kâbuslarından uyandığında gümüş gözlü şefkatli babası Hans Hubberman ona sarılırken de, yemek yerken, annesi ona her domuzkız dediğinde, Rosa Hubberman ile çamaşır toplamaya çıktıklarında sokakta yürürken, okulda, sokakta futbol oynarken... ve... Rudy ile her ânında. Rudy'den bahsedeceğim zaman kelimelerin parmaklarımda düğümlendiğini hissediyorum. Birlikte iki çocuğun yaşayabileceği en güzel şeyleri yaşadılar. Bahçeye dalıp hırsızlık yapmaları, valinin karısı Ilsa Herman'ın kütüphanesinden kitap çalışları, hatta Liesel bisküvileri pencerenin altında bekleyen Rudy'ye attığında Rudy'nin "Süt yok mu?" deyişi, bisikletlerine atlayıp karanlıkta o evden ayrılışları... Hatırladıkça içim parçalanıyor. "O çocuk her seferinde bana bir şey yaptı. Her seferinde. Bu onun tek zararı. Kalbime basıyor. İçimden ağlamak geliyor." s.555 Bayan Heltzopfel, Bayan Diller, Steiner ailesi, Tomy Muller'i bile özleyeceğim. Max Vanderburg beni diğerleri kadar etkilemese de Liesel'le arasındaki bağ beni hep farklı yerlere götürdü. Okulu, evi, bodrumu, yatağı bile hayalimde yaşamaya devam ediyor. Hep benimle olacağını biliyorum o sokağın. Kitabın kapağını her açtığımda o sokağın beni kucaklayacağını biliyorum.

Kitap HırsızıMarkus Zusak · Martı Yayınları · 202112,6bin okunma

·

47 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Rabia